Na anderhalve week Bangkok en Hanoi, met uitzondering van de tocht naar Ha Long Bay, had ik veel zin in de tocht naar de bergen van SaPa. Even weg uit de drukte van de stad. Weg van de smog. Hoewel de start niet helemaal verliep zoals gepland, lees mijn vorige blog, kwamen we na een vrij goede treinreis aan op het station van Lao Cai, slechts twee kilometer van de Chinese grens. Daarvandaan werden we met een busje naar Sa Pa gebracht.

in 1922 werd Sa Pa door de Fransen gesticht. Dat is goed terug te zien in de gebouwen waar tegenwoordig allemaal hotels en restaurants zijn gevestigd. De laatste jaren is het toerisme enorm gestegen. je kunt volop winkelen, lekker eten en tours boeken waar je echt de bergen ingaat. Ik had vooraf al een driedaagse tour geboekt. Omdat we niet direct het hotel in konden, hebben we eerst een wandeling naar beneden gemaakt. Prachtige uitzichten ondanks de wolken en regen. Beneden werd een dansvoorstelling gegeven. Niet heel bijzonder maar voor even best vermakelijk. De middag hadden we vrij om het dorpje te bekijken.

De volgende dag vertrokken we vroeg voor een tweedaagse wandeltocht. Onze gids, Ti (‘like in the drink’) heeft ons een prachtige ervaring meegegeven. Tijdens de wandeling was het voortdurend genieten van de uitzichten over de bergen en rijstvelden. Onderweg kwamen we veel bijzondere mensen tegen. Er leven in Sa Pa verschillende bergvolkeren, zoals de zwarte-Hmong en de rode Dao. Elk volk spreekt zijn eigen dialect. Tijdens de wandeltocht loopt er een hele stoet mee. Ze willen je graag helpen, wat nodig was omdat er door de storm en regen hele stukken land waren verschoven.  En ze zijn nieuwsgierig naar je persoonlijke achtergrond. Let op, want aan het eind van de tocht willen ze vooral dat je spullen van ze koopt ‘I helped you, you now buy from me’. Ook als je al iets gekocht hebt is dat geen reden om te stoppen met proberen: ‘yes but you buy not from me’. Dat gaat maar door, tot je heel duidelijk nee zegt. Niks is gratis. Het was echt afzien door alle moeder. We zagen er niet uit.  Ook moesten we andere routes lopen doordat de paden onbegaanbaar waren, en dus kwamen we via de jungle aan bij onze homestay.

We werden heel hartelijk ontvangen door de mensen van onze homestay. Een vader van 25, een moeder van 25, drie kinderen en een geadopteerde zoon van 16. En een vierde kind op komst. De mensen hier trouwen zo rond hun zestiende, ze worden uitgehuwelijkt en starten vrijwel direct een gezin. Deze mensen waren enorm aardig. We kregen wat te eten en drinken, moesten onze vieze kleding en schoenen afgeven zodat ze die konden schoonmaken en we konden douchen. Ze hadden het naar Vietnamezen maatstaven vrij goed voor elkaar. Na het douchen hielpen we met koken. Het voorwerk dan, koken wilden ze zelf doen. Het duurde even maar ik heb zelden zo goed gegeten. Vers gebakken chips met knoflook, roergebakken biefstuk, kalfsvlees, de lekkerste spring Rolls ever, roergebakken waterkers, champignons en natuurlijk rijst. Na het eten werd er wat gitaar gespeeld en gezongen en om half negen gingen we naar bed. Alle bedden waren voorzien van zelfgemaakte dekens en kussenslopen en een klamboe. Iedereen was zo moe dat we vrijwel direct in slaap vielen.

De volgende ochtend kregen we stapels pannenkoeken als ontbijt. Na mij negende (‘eat or you’ll be hungry’) was ik wel klaar voor de nieuwe lange dag. Wat overigens wel grappig was, is dat de kinderen in een vrij armoedige omgeving opgroeien maar wel een iPod hadden waar ze op speelden. Geen tv, daar hadden ze er een van in het dorp. Een beetje zoals in de jaren zestig in Nederland, met zijn allen kijken bij de buren. De opa en oma waren ’s ochtends hard aan het werk om alle maiskolven naar de dieren te brengen. Een behoorlijke klus want het waren er honderden. Iedereen in de familie helpt mee Met het bedrijf.

We waren dus goed gevuld klaar voor de nieuwe tocht. we kozen voor de moeilijke optie en dat betekende weer steile stukken omhoog, door riviertjes, bamboebossen en paden die weg waren gesleten door de hevige regenval. Vandaag hadden we geluk met het weer, blauwe lucht en zon. Dat zorgde er wel voor dat iedereen binnen tien minuten helemaal bezweet was. Maar elk uitzicht was de moeite waard. Onderweg kwamen we langs enkele schoolgebouwen. De kinderen gaan alleen in de ochtend naar school omdat ze daarna moeten werken. Alle gebouwen zijn geel en voorzien van vlaggetjes, dat maakt het meteen heel vrolijk. Rond drie uur in de middag kwamen we aan en na een uitgebreide lunch werden we om half vijf opgehaald voor de terugreis naar Hanoi. Ik had geen geluk met de medepassagiers. In het bed onder mij lag een Vietnamese die niks zei, en aan de andere kant lagen vader en moeder met een baby en kind van ongeveer twee. Ze gingen op familiebezoek in Hanoi. Gelukkig waren de kinderen rond tien uur stil. Ik heb alsnog vrij goed kunnen slapen. Als ik vanavond de trein naar Hue neem hoop ik wel op wat gezelliger reisgezelschap.

In elk geval was dit weer een fantastische trip. Ik kan iedereen de tocht van Intrepid aanraden, en dan met name de combinatie met de gids Ti en de homestay bij haar nicht.

Vandaag wordt een dagje doorkomen in de hotellobby. Misschien ga ik nog naar het Museum of Ethnology maar dat zie ik vanmiddag wel. Een kamer voor nu kost 75 dollar, belachelijk veel, maar ik kan een paar uur gebruik maken van de kamer van een van de Australische reisgenoten van Sa Pa. Dat is fijn, kan ik in elk geval even douchen en de tassen herpakken. Na vier nachten is dat wel nodig.

Vanavond om 23.00 de trein naar Hue!

Nog een paar plaatjes:

Daar lig je dan, op een bed van 50 bij 160 cm, met onder je een Vietnamese vader met kind, en aan de andere kant van de coupe een Vietnamese moeder en dochter. Je ligt dus boven. Dat betekent dat het enige tussen jouw en de vloer beneden een stang van 16 cm breed is. Praten doen de reisgenoten niet, alleen in het Vietnamees. Nog tien minuten en dan start de treinreis. Gelukkig maar negen uur te gaan..

Dat is dus zo’n beetje de situatie op dit moment. Op naar Sapa, het dorpje in de bergen van Vietnam. We hebben een bijzondere start van deze tour gehad. Om 18.30 uur werd ik opgehaald, samen met een Australische vrouw, die in Londen woont en net zes maanden in Cambodja had gewerkt. Vervolgens twee Australische meisjes opgehaald. Er zou nog een vijfde persoon bij komen maar die had volgens de gids geen bevestiging verstuurd dus we gingen eerst maar eten bij een local restaurant.

Ik ben nu al vijf dagen in Hanoi maar deze plek had ik nog niet gezien. We liepen een klein, druk, naar bier en rook ruikend ‘restaurant’ in. Maar restaurant is een groot woord, leg betonnen platen neer, bouw er muren omheen en zet er zoveel mogelijk plastic stoelen en tafels neer en je hebt een verbeterde versie. Boven aangekomen moesten we zitten en vertelde de gids trots dat we local food gingen eten. De Australische vrouw keek vanaf het moment bij binnenkomst tot en met het instappen van de trein alsof ze net tot drie jaar Hanoi Hilton, de gevangenis waarin de Amerikanen gedurende de Vietnamoorlog werden opgesloten, was veroordeeld. Een van de Australische meisjes, India,  was vegetarisch. We kregen twintig spring rolls met beef voorgeschoteld.. Tash, de andere aussie, en ik kregen er acht op. Erg lekker overigens. De guide was continu aan het bellen, hij kreeg het hotel waar aussie nummer vijf zat te wachten maar niet pakken. Miss Hanoi Hilton keek nog steeds stuurs voor zich uit. Gezelligheid troef. Toen er vervolgens twee gigantische schotels met deepfried fish en beef werden neergezet kwamen India, tash en ik niet meer bij. Gelukkig mocht ik een biertje pakken uit de koeling. Detail was dat deze alleen als kast diende, de stekker zat er niet eens meer aan. Nog beter werd het toen de guide terug kwam. Of we het eten maar wilden laten staan. Hij wilde langs het hotel rijden omdat hij zich tot enige zorgen maakte. Met enige logica had je de volgorde omgedraaid maar ach, we waren op een of andere manier niet meer verbaasd.

Snel de bus in op weg naar het hotel.  Daar stond inderdaad een volgende aussie te wachten. Ze zat al twee uur naast de telefoon, had het headquarters  van Intrepid al gebeld maar kreeg niemand te pakken. We reden naar een volgend restaurant. Bij het uitstappen zagen we een van mijn favoriete restaurants verschijnen: Koto. Ik heb daar drie keer heerlijk gegeten. Het is een bedrijf van een Australische Vietnamees die in zijn restaurant probleemjongeren een kans biedt een plek te vinden in de maatschappij. Een soort Jamie Olivier dus.  We staken de straat over en liepen naar binnen.  Bij Pho24, in het pand ernaast dus.  We hadden nog maar 25 minuten om bij het station te komen en meer dan noedelsoep, kant-en-klaar, zat er dus niet in. Binnen werd gerookt. Miss Hilton stond op het punt niet in maar onder te trein te stappen.

Op het station aangekomen bracht de gids een pak koekjes. ‘You have to eat something miss’! Dat was dan wel weer aardig Van hem. In de trein kregen de vier Australiërs met zijn vieren een coupé.  Wel begrijpelijk maar jammer voor mij. Ik had liever met Miss Hilton geruild.  Die lag binnen vijf minuten op haar bed een boek te lezen. Ik denk dat het morgen wel goed komt met haar. Ze was gewoon moe na een lange en drukke dag Hanoi en wilde slapen. Anyway, ik mocht de coupé ernaast hebben.

Dus daar lig ik dan, op een bed van 50 bij 160 cm, met onder mij een Vietnamese vader met kind en aan de andere kant van de coupé een Vietnamese moeder en dochter. Ik lig dus boven. Dat betekent dat het enige tussen mij en de vloer beneden een stang van 16 cm breed is. Praten doen de reisgenoten niet, alleen in het Vietnamees. De treinreis is inmiddels gestart.  Gelukkig nog maar acht uur en drie kwartier te gaan. Leve de iPad..