Ik wil meer enthousiaste, bevlogen leraren zien en horen. Leraren die bewust gekozen hebben voor het vak dat ze dagelijks met overtuiging uitoefenen. Leraren die het verschil maken voor kinderen. Die weten waar ze mee bezig zijn en waarom. Die elke dag weer blijven leren, noodzakelijk wanneer je met nieuwe generaties werkt.

Ze zijn er, gelukkig in groten getale. Alleen verliezen ze hun zichtbaarheid.

Terecht is het onderwijs de laatste jaren in het nieuws geweest. Terecht wordt er gehamerd op verlaging van de werkdruk, verhoging van de salarissen en het belang van de toekomst van ons onderwijs. Onderwijs ís onze gedeelde toekomst.

Toch lijkt het erop dat we doorslaan in onderwijsland. Alles moet gecompenseerd worden. Werkdagen van 8.00 uur tot 15.30 uur komen terug in gezamenlijke werkverdelingsplannen. Enthousiasme wordt veroordeeld: ‘Doe normaal, het is gewoon werk’. We praten elkaar de negatieve spiraal in en raken steeds dieper verstrikt.

Ondertussen worden de meest vreemde initiatieven genomen om meer leerkrachten te werven. Zelfs de toetsen op de pabo’s moeten eenvoudiger worden. Kwantiteit staat hoog in het vaandel, kwaliteit wordt geslachtofferd.

Nee, het is geen ‘gewoon’ werk. Het is een fantastisch vak. Een vak dat meer verdient. Meer waardering, in de samenleving en in salaris. Daar moeten we voor blijven strijden. Daar valt nog veel aan te verbeteren.

Maar ook meer waardering vanuit het onderwijs zelf. Want wie wil er nou werken in een omgeving waarin de eisen laag zijn, de klaagcultuur centraal staat en gemakzucht om de hoek komt kijken? Ga staan voor je vak en inspireer elkaar!

Een nieuw schooljaar staat voor de deur. Een jaar waarin ik hoop dat PO in Actie geen doorslaand succes wordt. Het onderwijs zélf moet weer een succes worden. Voor kinderen, leerkrachten én onze gedeelde toekomst.