Categoriearchief: Geen categorie

Geen categorie

Lentekriebels

Een reactie plaatsen

Of de lente nu wel of niet begonnen is, daar zijn de meningen over verdeeld. Volgens meteorologen gaat het om 1 maart, de astronomen zeggen 20 maart en de biologische lente zou eind februari al gestart zijn. In elk geval zijn de kriebels bij de meeste volwassenen op social media inmiddels flink aanwezig. Want ‘De week van de lentekriebels’ komt eraan en dat zorgt voor veel opschudding bij de tweetende ouders onder ons. 

Zo ook bij de ‘Alwetende’ Wierd Duk. Hij noemt dat scholen er niet zijn om zich bezig te houden met opvoedkundige taken, maar vooral met vaardigheden als rekenen en taal. Als je meer van zijn reacties leest zou je kunnen denken: in zijn tijd was alles beter. Buiten het feit dat Wierd misschien even moet kijken op www.curriculum.nu om te lezen dat onderwijs meer behelst dan rekenen en taal, toch even het volgende:

Tja, vroeger was er inderdaad zoveel anders…

Zo gaven leerkrachten nog gewoon les aan een klas van 25 kinderen, met maximaal drie verschillende niveaus. In plaats van het werken met 30 individuen met schoolwerk op maat, waarvan de ouders met wekelijkse regelmaat aangeven welke wensen zij hebben voor hún oogappel. En wat er natuurlijk, naast de wekelijkse bijlessen, gedaan moet worden om toch minimaal dat havo/vwo advies binnen te kunnen halen. 

Toen namen ouders de opvoedkundige taken voor hun rekening. Ze dronken na schooltijd thee met hun kind en voerden gesprekken, bijvoorbeeld over seksualiteit. Nu zitten kinderen vaak tot 18.00 uur op de opvang omdat beide ouders werken.   

Ach ja, vroeger, toen de kinderen na schooltijd nog buiten speelden. Of op televisie naar kinderprogramma’s keken. Waar ze nu vaak binnen zitten en zonder enige beperking of context op youtube allerlei filmpjes bekijken. Die vervolgens ook de klas binnenkomen. Of via de groepsapp natuurlijk, die vanwege de enorme hoeveelheid berichten lang niet door alle ouders gecontroleerd wordt.  

Tijden veranderen, kinderen veranderen. En het onderwijs heeft zich daarop aan te passen. Dat is al moeilijk genoeg. En het klopt daardoor niet dat volwassenen het huidige onderwijs altijd maar vergelijken met dat van hun eigen jeugd. 

Sommige dingen veranderen niet. Seksuele ontwikkeling, dat vonden en vinden veel kinderen hartstikke interessant. En maakt nog steeds onderdeel uit van de kerndoelen. Vaak wordt in groep 8 gestart vanuit het, anoniem, opschrijven van vragen die de kinderen hebben. Misschien moeten scholen voortaan deze lijst met vragen naar de ouders opsturen, in de hoop dat zij tijd willen vrijmaken om hier uitgebreid met hun kind over te praten? 

Laat ik eindigen met een passage van diezelfde website www.curriculum.nu (leestip Wierd):     

‘Leerlingen leren hoe zij de wereld op verschillende manieren kunnen bekijken en doorgronden. Ze leren dat kennis over het verleden ons helpt het heden te begrijpen. En hoe mensen verschillend kunnen aankijken tegen de maatschappij.’ 

Steeds meer ouders denken dat de school waar hun kind op zit zich aanpast aan hún eigen waarden, idealen en overtuigingen. Tegen zou ik willen zeggen: dát deel hoort misschien thuis bij de opvoeding, maar de school is er voor iedereen. Net als de echte wereld. Hoewel ook daar de saamhorigheid steeds verder te zoeken is.

Volwassenen, met name op social media, hebben nog veel te leren.

Geen categorie, Wat mij verder bezighoudt

Kijk om je heen

Een reactie plaatsen

Iemand uit mijn facebookkring schreef een tekst onder de titel ‘Niets is wat het lijkt’. Daarin vertelt hij over een virus dat bewust de wereld in is geholpen, dat agenten bewust rellen uitlokken en dat alle maatregelen die genomen worden overbodig zijn.

Dit doet pijn.

Pijn vanwege een vriend van mij die bij de politie werkt en keihard werkt om andermans veiligheid te waarborgen. Tegen vandalen die menen dat protesteren hetzelfde is als stenen gooien, ramen inslaan en spullen van anderen vernielen. 

Pijn vanwege de zorgmedewerker, die dagelijks te maken heeft met ziekte en sterfte vanwege Corona. Mede hierdoor kan de reguliere zorg niet altijd meer gegeven worden.

Pijn vanwege de mensen die in de horeca of detailhandel werken en moeten toezien hoe hun zaken vernield worden. 

Maar vooral pijn omdat het in mijn ogen onnodig afbreuk doet aan het land waar we met elkaar wonen.

Het is verdrietig om te zien dat er zoveel argwaan en wantrouwen is. Tegen de overheid, tegen de politie, tegen de zorg. Maar het maakt mij vooral kwaad dat mensen hier misbruik van maken. Door met complottheorieën te komen. Door mensen bewust tegen elkaar op te zetten. 

Ons prachtige land wordt op deze manier stukje bij beetje kapot gemaakt. En dat valt niet te accepteren. Dat wordt terecht hard aangepakt. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Recht op demonstratie ook. Maar daar hoort een verantwoordelijkheid bij. Precies dat maakt het verschil. 

Neem je die verantwoordelijkheid niet, dan maak je ons land en alles wat door zoveel mensen is opgebouwd moedwillig stuk. Dát is waar populistische politici voor staan.  

Ik hoop dat anderen deze verantwoordelijkheid wél nemen. Luister naar elkaar. Luister naar wat er leeft. Zet anderen niet weg als wappies en gekkies. Want we weten inmiddels heel goed wat er gebeurt als ontevredenheid wordt gevoed door nepnieuws en indoctrinatie.

Dat is waarom de aankomende verkiezingen extra belangrijk zijn. Zoals De Dijk al zong: ‘Tuurlijk zijn er hufters… maar kijk om je heen, wij zijn er ook nog, wij zijn met de meesten.’

Hopelijk komen we weer nader tot elkaar, via het woord. Want laten we het over één ding eens zijn: dit land mág en zál niet kapot worden gemaakt door een kleine groep relschoppers die door middel van geweld hun stem willen laten horen. 

Een stem laat je hóren. In een gesprek, in de krant, of bij verkiezingen. Gebruik dat recht.

Wij zijn er ook nog 
Wij zijn met de meesten
Met mensen die snappen hoe je als vriend
Door de verschillen heen over de grenzen
Elkaar recht in de ogen kunt zien

Kijk om je heen

(De Dijk, Recht in de ogen)

Geen categorie, Wat mij verder bezighoudt

Perspectief

Een reactie plaatsen

Perspectief

voor de zorgmedewerker, die al jaren onderbetaald belangrijk werk verricht en waar we afgelopen jaar nog eens duidelijk op gewezen werden

voor de ondernemer in de horeca, die weer wil nadenken over opbouw en nieuwe plannen ontwikkelen

voor de inwoner van Groningen, waar de scheuren in de huizen zijn ontstaan door gasboringen waar heel Nederland van heeft geprofiteerd

voor de patiënt, die op dit moment niet geholpen kan worden wegens gebrek aan zorgpersoneel en capaciteit

voor elk kind, in welk gezin en welke buurt het ook opgroeit. De documentaire ‘Klassen’ brengt de kansenongelijkheid en belang van goed onderwijs mooi in beeld

voor de starter op de woningmarkt, die op dit moment geen enkele kans maakt om een betaalbare woning te vinden

voor de leerkracht, die graag het onderwijs wil bieden dat nodig is maar te maken krijgt met te grote klassen, te veel administratie en allerlei verwachtingen ipv de noodzakelijke ruimte, begeleiding en waardering

voor de gedupeerde van de toeslagenaffaire, die eindelijk eens gerechtigheid verdient

voor de Nederlander, die uitgedaagd wordt mee te doen en verantwoordelijkheid te nemen, maar daar ook de ruimte en passende hulp bij krijgt

vult u de nummer tien aan?

Perspectief

Geen categorie, Wat mij verder bezighoudt

Shame on you (Google translate)

Een reactie plaatsen 
Dear mr President,

Shame on you! That sounds like a small child being scolded. And since you behave like that, that's also an appropriate sentence.

A leader of a free country like the United States represents his or her people. You started with the motto "Let's make America Great again." You can now replace this with "Let's make the Republicans, and only the Republicans" great again. Nothing "America". Only like-minded people deserve your attention and respect.

After four years, you are still not acting like a president but like a little child. A small child who starts to cry in the face of adversity. You don't tolerate criticism, just like-minded yes-men who don't correct you. Because if someone does, they can leave. You think the world can be made, and everything must make way for it.

But take it from me, we all make the world. We need everyone for that: man and woman, republican and democrat, low and high educated, rich and poor. We are the world together.

And you can still lie, cheat and shout so loudly. Ultimately, people will get through you and will triumph over honesty, sincerity, and real leadership.

Let's hope that in four years from both sides two real leaders will emerge to actually make the United States Great again. A country where all residents get fair opportunities. A country that opens up to the world and contributes to the great challenges of the future. Because those challenges concern us all. And then the world is suddenly a small but unique planet in a great universe that we must cherish together.

There is always hope. I can see that in the children I work with on a daily basis. These children are more mature than you do as president. Who have an eye for each other, learn from each other and look into the future together with confidence and with positive ambition. We really don't need people like you for that.

Shame on you!
Geen categorie, Wat mij verder bezighoudt

Shame on you

Een reactie plaatsen

Beste president,

Shame on you! Dat klinkt als een klein kind die een standje krijgt. En aangezien u zich zo gedraagt is dat ook een passende zin.

Een leider van een vrij land als de Verenigde Staten staat voor zijn of haar volk. U begon met het motto ‘Let’s make America Great again’. Inmiddels kunt u dit vervangen door ‘Let’s make the Republicans, and only the Republicans’ great again. Niks ‘America’. Alleen gelijkgestemden verdienen uw aandacht en respect.

Na vier jaar gedraagt u zich nog steeds niet als een president maar als een klein kind. Een klein kind dat begint te huilen bij tegenslag. U duldt geen kritiek, maar alleen gelijkgestemde jaknikkers die u niet corrigeren. Want als iemand dat wel doet kan diegene vertrekken. U denkt dat de wereld maakbaar is, en alles moet daarvoor wijken.

Maar neem van mij aan, de wereld maken we met zijn allen. Daar hebben we iedereen bij nodig: man en vrouw, republikein en democraat, laag en hoog opgeleid, rijk en arm. De wereld zijn wij met elkaar.

En u kunt nog zo hard roepen, liegen, schreeuwen en bedriegen. Uiteindelijk hebben de mensen u door en zullen eerlijkheid, oprechtheid en echt leiderschap overwinnen.

Laten we hopen dat over vier jaar van beide partijen twee echte leiders opstaan om de Verenigde Staten daadwerkelijk weer Great te maken. Een land waar álle inwoners eerlijke kansen krijgen. Een land dat zich openstelt voor de wereld en een bijdrage levert aan de grote uitdagingen van de toekomst. Want die uitdagingen gaan ons allemaal aan. En dan is de wereld ineens een kleine maar unieke planeet in een groot heelal dat we samen moeten koesteren.

Hoop is er altijd. Dat zie ik aan de kinderen waar ik dagelijks mee werk. Deze kinderen stellen zich volwassener op dan u als president doet. Die oog hebben voor elkaar, leren van elkaar en vol vertrouwen en met positieve ambitie samen de toekomst in kijken. Daar hebben we mensen als u echt niet voor nodig.

Shame on you!

Geen categorie, Het leven van een leerkracht, Onderwijs, Wat mij verder bezighoudt

Niemand kan het alleen, op naar 2020

Een reactie plaatsen

Als het einde van het jaar nadert vraagt onze moeder altijd hoe mijn zus en ik erop terugkijken. Wat waren hoogtepunten, wat wil je in het nieuwe jaar anders doen, waar kijk je naar uit? Nu ben ik wat dit soort onderwerpen betreft niet zo’n prater, maar vandaag tijdens het opruimen van de klas bedacht ik mij het volgende.

Terugkijkend naar alle foto’s (een handige manier om het jaar door te nemen, je stuit op onverwachte en soms vergeten gebeurtenissen) heeft 2019 vooral veel hoogtepunten opgeleverd. Van een mooie start in het Patronaat op 1 januari, via verschillende weekendjes weg, een fietsvakantie in Frankrijk, optreden op Koningsdag, veel, heel veel, sport en muziek, een eerste hardloopwedstrijd, het jubileumweekend van DSS, een prachtweek in Boston en New York tot mooie avonden met vrienden naar uiteindelijk een gezellige decembermaand. Twee dingen springen er voor mij toch uit.

Allereerst hebben we de afgelopen jaren in de familie ervaren dat het leven niet vanzelfsprekend en oneindig is. Daarom was het bijzonder dat we in 2019 voor het eerst in zo’n 20 jaar weer eens een week met het hele gezin op vakantie in Frankrijk waren. Fietsen, wandelen, uit eten gaan, spelletjes doen en vooral samen zijn. Van elkaar genieten zolang het kan, een mooi doel om ook in 2020 na te streven.

De tweede gebeurtenis draait om keuzes maken en doen waar je energie en plezier uit haalt. Na drie jaar vooral managementwerk te hebben gedaan kwam ik erachter dat het werken met en in groep 8 toch boven andere ambities staat. En de, redelijk egoïstische, keuze om weer vier dagen les te geven was denk ik de beste die ik in 2019 heb kunnen en mogen maken. Ik ben mij ervan bewust dat het sommige collega’s meer werk heeft opgeleverd, maar het is voor mij duidelijk geworden dat ik vooral wil lesgeven. Een jaar lang met een groep kinderen aan de slag gaan om te zorgen dat ze met plezier naar school gaan, zich kunnen ontwikkelen en we samen een goede plek op het voortgezet onderwijs vinden. Om uiteindelijk toe te werken naar een mooi afscheid van onze basisschool. Met 26 verschillende kinderen lukt dat misschien niet altijd voor iedereen, maar dat blijft wel het uitgangspunt en de uitdaging. Het levert energie en plezier op, waar hopelijk anderen ook weer door worden aangestoken. We hebben de komende jaren nog veel enthousiaste en betrokken collega’s nodig in het onderwijs.

Woensdag begint het jaar weer vertrouwd op het podium in het Patronaat. Bram en ik zingen ‘Ik kan het niet alleen’ van De Dijk. Het eindigt met de zin ‘Niemand kan het alleen’. En zo is het. Ik ben blij met zoveel fijne mensen om mij heen.

Ik wens iedereen een prachtig 2020 toe.

Geen categorie

PO in Actie doorslaand succes?

2 reacties

Ik wil meer enthousiaste, bevlogen leraren zien en horen. Leraren die bewust gekozen hebben voor het vak dat ze dagelijks met overtuiging uitoefenen. Leraren die het verschil maken voor kinderen. Die weten waar ze mee bezig zijn en waarom. Die elke dag weer blijven leren, noodzakelijk wanneer je met nieuwe generaties werkt.

Ze zijn er, gelukkig in groten getale. Alleen verliezen ze hun zichtbaarheid.

Terecht is het onderwijs de laatste jaren in het nieuws geweest. Terecht wordt er gehamerd op verlaging van de werkdruk, verhoging van de salarissen en het belang van de toekomst van ons onderwijs. Onderwijs ís onze gedeelde toekomst.

Toch lijkt het erop dat we doorslaan in onderwijsland. Alles moet gecompenseerd worden. Werkdagen van 8.00 uur tot 15.30 uur komen terug in gezamenlijke werkverdelingsplannen. Enthousiasme wordt veroordeeld: ‘Doe normaal, het is gewoon werk’. We praten elkaar de negatieve spiraal in en raken steeds dieper verstrikt.

Ondertussen worden de meest vreemde initiatieven genomen om meer leerkrachten te werven. Zelfs de toetsen op de pabo’s moeten eenvoudiger worden. Kwantiteit staat hoog in het vaandel, kwaliteit wordt geslachtofferd.

Nee, het is geen ‘gewoon’ werk. Het is een fantastisch vak. Een vak dat meer verdient. Meer waardering, in de samenleving en in salaris. Daar moeten we voor blijven strijden. Daar valt nog veel aan te verbeteren.

Maar ook meer waardering vanuit het onderwijs zelf. Want wie wil er nou werken in een omgeving waarin de eisen laag zijn, de klaagcultuur centraal staat en gemakzucht om de hoek komt kijken? Ga staan voor je vak en inspireer elkaar!

Een nieuw schooljaar staat voor de deur. Een jaar waarin ik hoop dat PO in Actie geen doorslaand succes wordt. Het onderwijs zélf moet weer een succes worden. Voor kinderen, leerkrachten én onze gedeelde toekomst.

Geen categorie, reizen

Abrupt einde vakantie Indonesië

2 reacties

Toen ik in een eerder verhaal schreef dat vakanties in Azië nooit volgens plan verlopen, had ik niet verwacht dat ik vandaag in een kantoortje van een hotel vlakbij vliegveld Soekarno-Hatta in Jakarta mijn laatste vakantieverhaal van dit jaar zou schrijven. Nog een dagje hier doorbrengen en dan vlieg ik vanavond  rechtstreeks naar Amsterdam. In onderstaand verhaal zal ik proberen jullie mee te nemen in hoe ik de afgelopen twee dagen op Lombok ervaren heb,

Terug naar zondag. Omdat mijn rijbewijs was gestolen mocht ik geen scooter huren. Een medewerker van het guesthouse wilde mij wel meenemen op de motor om een deel van het eiland te laten zien. En dus zijn we die dag naar Kuta gereden om een aantal mooie stranden en dorpjes te bekijken. Voor Indonesische begrippen was het koud, 20 graden, en al een paar dagen waaide er een vrij harde wind over het eiland. Maar dat maakte het een prima dag om rond te touren.

Na een bezoek aan een dorpje waar alle vrouwen op traditionele wijze kleding vervaardigden en het bekijken van een Hindoestaanse tempel, was ik rond vijf uur terug in Senggigi. Bij een apotheek voor de zekerheid pilletjes tegen zeeziekte gekocht. Na het bezoek aan Gili Air (de volgende dag) zouden deze wel eens nodig kunnen zijn tijdens de vierdaagse boottocht naar Komodo en Flores.

Rond half acht ging ik eten in een tentje aan de weg langs het strand. Samen met twee Spanjaarden en twee Francaises waren we in gesprek toen ineens de grond begon te trillen. Dat was meteen al vrij heftig en alles om ons heen leek te bewegen. Binnen een paar seconden stonden we allemaal op straat. Mensen begonnen te gillen, spullen vielen om en auto’s en scooters stonden stil. Dit alles duurde slechts een seconde of 15. Natuurlijk was meteen duidelijk dat het om een aardbeving ging maar het leek kort te duren dus iedereen was bang dat er nog een vervolg zou komen. Niet lang daarna viel de stroom uit en zo stonden we met honderden mensen in het donker op straat. Via whats app en twitter kreeg iedereen al snel in de gaten dat het om een zware aardbeving ging met een kracht van 7 op de Schaal van Richter. Niemand wist precies wat te doen. Wel werd duidelijk dat het gevaarlijk werd want we zagen in de grotere gebouwen enorme scheuren en delen van hotels waren ingestort. Taxi’s en scooters scheurden met enorme vaart voorbij en de eerste politiewagens en ambulances reden door het dorp.

Ik besloot om terug te lopen naar mijn guesthouse. Daarvoor moest ik 500 meter een onverlicht pad af en gelukkig was er iemand op de scooter die terug wilde rijden om mij af te zetten. Het pad lag vol bakstenen en puin, afkomstig van de gebouwen en muurtjes. Bij het guesthouse zat iedereen op de grond in afwachting wat er ging gebeuren. Gelukkig was niemand gewond geraakt. Het was etenstijd dus bijna niemand zat in de huisjes. Daar waren daken ingestort en lag de grond vol met bakstenen, dakpannen en ander puin. Ik heb met behulp van een medewerker snel mijn backpack van binnen gehaald en toen ik terugkwam was iedereen verdwenen. Iemand van de naastgelegen moskee wees mij in de richting van een veld waar alle mensen naartoe waren gebracht. Daar stonden toeristen en lokale bevolking in onwetendheid af te wachten wat er ging gebeuren. Met name voor de kinderen was dit natuurlijk een angstige situatie. Wat niet hielp was dat veel lokale inwoners ineens begonnen te gillen en hardop te bidden. Iedereen vroeg zich af: wat weten zij wat wij niet weten? En waar zijn ze bang voor?

Al snel kregen diverse toeristen via familie en vrienden door dat er een tsunamiwaarschuwing was afgegeven. Op nog geen driehonderd meter van de zee was dit geen fijn bericht. Sommige mensen vroegen zich af of we niet snel de heuvel op moesten. De medewerker met wie ik de dag had doorgebracht op de motor had doorgebracht stond met een zaklamp te gebaren dat hij de heuvel opging met zijn gezin. Samen met een stel Nederlanders en andere toeristen besloten we hem te volgen. Eerst liepen we een trap op maar het ging snel over in een steil pad door het veld. Een lange stoet van mensen met zaklampen en hoofdlampen volgde onze weg. Bijzonder om te zien hoe op dat moment nog de ouderen en kinderen geholpen werden. Halverwege de klim werden de berichten over de Tsunami ernstiger en dat maakte dat het plotsling ‘ieder voor zich werd’. De Nederlanders was ik al kwijt en ik rende met een stel Polen de heuvel op. Onderweg pikten we nog wat kinderen uit het dorp op en het lukte maar net om een wat oudere Poolse vrouw mee de berg op te krijgen. Toen we niet hoger konden zaten we in groepjes bij elkaar op een grindpad, met onder ons de boulevard met hotels en de zee.

We wisten nog niet hoe groot de kans op een Tsunami was. Wel had iedereen de beelden op zijn netvlies staan van de ramp die zich in 2004 voltrok op oa Sumatra.  En misschien was dat wel het meest angstige moment van de dag. Omdat je niet weet wat er gaat gebeuren, maar wel dat je dichtbij het strand bent en hoopt dat je hoog genoeg zit om niet te worden meegesleurd, mocht er echt een vloedgolf als in 2004 aankomen. Het uitzicht op de zee in het donker maakte dat ook niet beter. Onderling bespreek je nog andere mogelijkheden, om bijvoorbeeld meer landinwaarts te gaan. Maar dat zou betekenen dat we het hele stuk weer omlaag moesten lopen. Dus besloten we op onze plek te blijven in de hoop dat het hoog genoeg was.

Gelukkig werd iedereen door het thuisfront goed op de hoogte gehouden. De Tsunamiwaarschuwing nam af en werd uiteindelijk ingetrokken. Maar het duurde nog wel een uur of twee voordat de meeste mensen echt overtuigd waren dat het niet zou gaan gebeuren. Beneden werden wat tentenkampen opgebouwd waar artsen de gewonden verzorgden. Omdat er regelmatig naschokken te voelen waren hadden wij geen behoefte om naar beneden te lopen en tussen de bomen en gebouwen in te zitten. Op de heuvel zaten verschillende groepjes mensen, te zien aan de hoofdlampen of vuurtjes die in de verte waren aangestoken. De Polen hadden een fles whiskey mee en om een uur of één ging die rond en konden we voor het eerst op een beetje ‘gezellig’ niveau praten.

Zeker door de naschokken durfde niemand een oog dicht te doen. Daarbij lagen de stenen ook niet heel lekker. Om 6.30 uur werd het licht en wandelden we naar beneden. Daar waren de eerste opruimwerkzaamheden al begonnen. Ongelooflijk hoe de bewoners meteen met elkaar puin aan het ruimen waren.

Mijn zus had vanaf haar vakantieadres in Australië een ticket voor mij geboekt naar Jakarta die avond. Dat bleek later groot geluk te zijn. Ik wist niet hoe de wegen erbij zouden liggen en dus was het zaak zo snel mogelijk vervoer te regelen. Dat lukte en om 8.00 uur was ik op het vliegveld. Onderweg zagen we de verwoestingen die de aardbeving had aangericht. Vooral in het begin bij Senggigi en Mataram. Daarna werd het gelukkig minder. Met name het noorden en de Gili-eilanden waren zwaar getroffen. Ik zou deze dag naar Gili Air zijn gegaan. Dat eiland is, op basis van verhalen van anderen, volledig verwoest. Op het vliegveld stonden lange rijen om tickets te bemachtigen. Mijn ticket kon niet worden vervroegd en dus moest ik tot 20.30 uur wachten. Ik besloot bij een stopcontact te gaan zitten zodat ik mijn telefoon kon opladen en met het thuisfront contact kon houden.

Achteraf gezien was dat in meerde opzichten een goede plek. Hoewel ik behalve een blik pringles niks te eten had kwam ik de dag hier goed door omdat veel mensen met verlengsnoeren en stekkers aansloten en tijdens het opladen van telefoons hun verhaal deelden. De eerste mensen van Gili kwamen terug en die hadden echt heftige dngen meegemaakt. Op de eilanden kun je geen kant op dus en alles was verwoest. Gelukkig waren zij met de eerste boten opgepikt.

Gedurende de dag werd ik via twitter gevraagd om te bellen met wat kranten en televisiezenders, en hen op de hoogte te houden van de gebeurtenissen op het vliegveld. Dat zorgde voor de nodige afleiding. Gevolg was dat veel mensen via die media ineens zagen waar ik was. en dat het goed ging.

Om 18.00 uur werden de rijen voor de incheckbalies langer en langer. Ik besloot vast in de rij te gaan staan, ook al stond mijn bestemming nog niet op de borden. Het was één groot gekkenhuis. Mensen stonden door elkaar heen te schreeuwen, iedereen wilde zo snel mogelijk inchecken en sommige Nederlanders stonden achteraan terwijl hun vlucht een halfuur later vertrok. De borden bleken al uren op dezelfde bestemming te staan dus je moest gewoon zo snel mogelijk naar voren zien te komen. Samen met wat andere Nederlanders verplaatsten we ons van de zijkant naar de achterste plek waar wel redelijke rijen waren gevormd. Daar ging het veel sneller en we waren op tijd met inchecken. Mooi was het om te zien dat iedereen die een boardingpass in handen kreeg met een grote lach op het gezicht richting douane liep. Alsof ze het mooiste verjaardagscadeautje ooit hadden gekregen. En zo voelde het ook.

Boven bij de gates aangekomen zaten honderden mensen te wachten. Onze vlucht had uiteindelijk ook twee uur vertraging maar op zo’n lange dag maakt dat weinig uit. Overigens lagen er in de hal honderden mensen die geen ticket hadden bemachtigd en wellicht nog één of meer dagen op het vliegveld moeten doorbrengen.

Om 23.30 uur vlogen we eindelijk richting Jakarta. Met een dubbel gevoel. Natuurlijk blij om weg te zijn van het eiland waar je angstige momenten hebt meegemaakt. En blij dat je zelf gezond bent en uiteindelijk er goed vanaf gekomen bent. Maar ook in de veronderstelling dat op het eiland veel leed is, een langere periode van opbouw nodig is en waar veel mensen zijn overleden, hun woning of hun bron van inkomsten  zijn kwijtgeraakt. Lombok en de Gili-eilanden leven van toerisme, en het vliegveld zat vol met mensen die zo snel mogelijk weg wilden.

Het is jammer dat de helft van de vakantie niet geworden is wat ik er van gehoopt had, maar ik ben blij dat ik vanavond op het vliegtuig naar Amsterdam stap en dan hopelijk gezond en wel richting Haarlem vertrek. Ik heb veel geluk gehad. Na zo’n bizarre gebeurtenis leer je snel wat belangrijk en onbelangrijk is in het leven, maar ook waar je vooral van moet genieten. Een bijzondere reis om op terug te kijken, en een goed verhaal op de eerste schooldag in groep 8.

Fijne vakantie allemaal en kom veilig thuis!

Hieronder enkele foto’s. Let niet op de kwaliteit want het is allemaal snel met de telefoon gemaakt, maar geeft toch een beeld. Ik krijg ze vanaf hier helaas niet gekantel.

Klik hier voor een filmpje, net na de beving op straat

 

 

Geen categorie, reizen

Vakantie Indonesië, een kort verhaal

Een reactie plaatsen

Vandaag vertrek ik voor enkele weken naar Indonesië. Oog in oog komen te staan met orang-oetans, de Rinjani-vulkaan beklimmen, een boottocht over zee maken naar Komodo en Flores en wellicht nog ergens een relaxt strandje opzoeken om echt bij te komen na een lang schooljaar. Dat moet wel een prachtvakantie worden!

Wanneer ik in de vakantie alleen op pad ga, krijg ik veel reacties van mensen waaruit blijkt dat ze het knap, stoer, dapper vinden. Natuurlijk, het is spannend om op jezelf aangewezen te zijn. Om je aan te passen aan het onbekende. Om problemen zelf op te moeten lossen. En ondanks alle mooie indrukken is het af en toe lastig om alleen in een restaurant te eten of ontbijten. Maar bovenal is het toch vooral een luxe om zo’n mooie reis te kunnen maken. Luxe, bijzonder, spannend, indrukwekkend. Dat zijn bewoordingen die ik vind passen. Maar knap..? Nee.

Wat voor mij knap is? Dat je je leven met iemand kunt delen en de zorg voor kinderen op je neemt. Dat je je eigen dromen soms laat varen omdat je je verantwoordelijkheid neemt. Om je kinderen op te voeden en al je aandacht en energie in je relatie te steken. Dat je jaarlijks vier weken met de tent, vouwwagen of caravan op pad gaat en je kinderen van jongs af aan meeneemt de bergen in. Om te wandelen, kanoën, dorpjes bezoeken of live de Tour te kijken. Dat je je eigen leven aanpast om het zo goed mogelijk te doen voor een ander.

Mijn ouders, mijn zus en haar man, en waarschijnlijk met hen vele anderen als ik zo op Facebook de vakantiefoto’s voorbij zie komen.

Die vind ik pas knap, stoer en dapper.

 

Ik hoop de komende weken te genieten van een nieuw, onbekend land. En op mijn site zal ik regelmatig foto’s en verhalen posten voor eenieder die het leuk vindt om deze vakantie een beetje te volgen. 

Geen categorie, Het leven van een leerkracht, Onderwijs

Onderwijs doet ertoe, voor ons allemaal

Een reactie plaatsen

Ik mag dan wel met griep op bed liggen, maar ben in gedachten bij de collega’s die vandaag staken. Want we kunnen zelf blijven zeggen dat leerkracht basisonderwijs een prachtig beroep is, het wordt tijd dat anderen dit ook onderkennen en waarderen. Te beginnen vandaag met de politiek.

Door de middelen te geven om klassen te verkleinen en de werkdruk te verlagen.

Door het salaris gelijk te trekken aan dat van de leerkrachten die op het voortgezet onderwijs werken. Omdat dat niet meer dan logisch is. En om het vak aantrekkelijker te maken zodat het leerkrachtentekort afneemt ipv toeneemt.

En dan zijn we er nog niet. Want het vak moet weer een serieuze status krijgen in Nederland. En daar moet nog veel voor gebeuren. Bij de ouders, door in te zien dat hun kind niet de enige is in een klas van 30 en door vertrouwen te hebben dat hun kind de juiste en passende aandacht krijgt. Maar natuurlijk ook bij ons, de leerkrachten zelf. Door te staan voor ons vak, door dat vertrouwen van ouders te verdienen.

Dat begint vandaag. Staken omdat het tijd is voor verandering. Voordat het echt te laat is.

Het onderwijs doet ertoe, voor ons allemaal.

#poinactie #staking #onderwijs