Daar lig je dan, op een bed van 50 bij 160 cm, met onder je een Vietnamese vader met kind, en aan de andere kant van de coupe een Vietnamese moeder en dochter. Je ligt dus boven. Dat betekent dat het enige tussen jouw en de vloer beneden een stang van 16 cm breed is. Praten doen de reisgenoten niet, alleen in het Vietnamees. Nog tien minuten en dan start de treinreis. Gelukkig maar negen uur te gaan..

Dat is dus zo’n beetje de situatie op dit moment. Op naar Sapa, het dorpje in de bergen van Vietnam. We hebben een bijzondere start van deze tour gehad. Om 18.30 uur werd ik opgehaald, samen met een Australische vrouw, die in Londen woont en net zes maanden in Cambodja had gewerkt. Vervolgens twee Australische meisjes opgehaald. Er zou nog een vijfde persoon bij komen maar die had volgens de gids geen bevestiging verstuurd dus we gingen eerst maar eten bij een local restaurant.

Ik ben nu al vijf dagen in Hanoi maar deze plek had ik nog niet gezien. We liepen een klein, druk, naar bier en rook ruikend ‘restaurant’ in. Maar restaurant is een groot woord, leg betonnen platen neer, bouw er muren omheen en zet er zoveel mogelijk plastic stoelen en tafels neer en je hebt een verbeterde versie. Boven aangekomen moesten we zitten en vertelde de gids trots dat we local food gingen eten. De Australische vrouw keek vanaf het moment bij binnenkomst tot en met het instappen van de trein alsof ze net tot drie jaar Hanoi Hilton, de gevangenis waarin de Amerikanen gedurende de Vietnamoorlog werden opgesloten, was veroordeeld. Een van de Australische meisjes, India,  was vegetarisch. We kregen twintig spring rolls met beef voorgeschoteld.. Tash, de andere aussie, en ik kregen er acht op. Erg lekker overigens. De guide was continu aan het bellen, hij kreeg het hotel waar aussie nummer vijf zat te wachten maar niet pakken. Miss Hanoi Hilton keek nog steeds stuurs voor zich uit. Gezelligheid troef. Toen er vervolgens twee gigantische schotels met deepfried fish en beef werden neergezet kwamen India, tash en ik niet meer bij. Gelukkig mocht ik een biertje pakken uit de koeling. Detail was dat deze alleen als kast diende, de stekker zat er niet eens meer aan. Nog beter werd het toen de guide terug kwam. Of we het eten maar wilden laten staan. Hij wilde langs het hotel rijden omdat hij zich tot enige zorgen maakte. Met enige logica had je de volgorde omgedraaid maar ach, we waren op een of andere manier niet meer verbaasd.

Snel de bus in op weg naar het hotel.  Daar stond inderdaad een volgende aussie te wachten. Ze zat al twee uur naast de telefoon, had het headquarters  van Intrepid al gebeld maar kreeg niemand te pakken. We reden naar een volgend restaurant. Bij het uitstappen zagen we een van mijn favoriete restaurants verschijnen: Koto. Ik heb daar drie keer heerlijk gegeten. Het is een bedrijf van een Australische Vietnamees die in zijn restaurant probleemjongeren een kans biedt een plek te vinden in de maatschappij. Een soort Jamie Olivier dus.  We staken de straat over en liepen naar binnen.  Bij Pho24, in het pand ernaast dus.  We hadden nog maar 25 minuten om bij het station te komen en meer dan noedelsoep, kant-en-klaar, zat er dus niet in. Binnen werd gerookt. Miss Hilton stond op het punt niet in maar onder te trein te stappen.

Op het station aangekomen bracht de gids een pak koekjes. ‘You have to eat something miss’! Dat was dan wel weer aardig Van hem. In de trein kregen de vier Australiërs met zijn vieren een coupé.  Wel begrijpelijk maar jammer voor mij. Ik had liever met Miss Hilton geruild.  Die lag binnen vijf minuten op haar bed een boek te lezen. Ik denk dat het morgen wel goed komt met haar. Ze was gewoon moe na een lange en drukke dag Hanoi en wilde slapen. Anyway, ik mocht de coupé ernaast hebben.

Dus daar lig ik dan, op een bed van 50 bij 160 cm, met onder mij een Vietnamese vader met kind en aan de andere kant van de coupé een Vietnamese moeder en dochter. Ik lig dus boven. Dat betekent dat het enige tussen mij en de vloer beneden een stang van 16 cm breed is. Praten doen de reisgenoten niet, alleen in het Vietnamees. De treinreis is inmiddels gestart.  Gelukkig nog maar acht uur en drie kwartier te gaan. Leve de iPad..