Over boerenkool, discowortels, een beestjestuin en bananenplanten.

Tijd om te oogsten
Tijd om te oogsten

‘Jullie moeten niet te diep schoffelen onder die boerenkool jongens!’, zo waarschuwde ik acht jaar geleden groep 6 tijdens het werken in de schooltuinen. ‘Waarom niet?’, vroegen de kinderen. ‘Omdat je dan de worst raakt, die groeit eronder!’. En er werd heel voorzichtig verder geschoffeld. Natuurlijk heb ik hierna meteen gezegd dat het een geintje was, maar het zegt wel iets over de kennis van veel stadskinderen van Haarlem als het gaat om de vraag waar ons eten vandaan komt. Net zoals het werkelijke geloof in discowortels in verschillende kleuren.

Vier jaar heb ik met groep zes wekelijks hard gewerkt in de schooltuinen, onder bezielende leiding van vrijwilliger Ingrid ’t Jong. Niet alleen waren de kinderen verantwoordelijk voor het zaaien, bijhouden en oogsten van zo’n tien vierkante meter tuin per kind. Hen werd elke week uitgelegd op welke manier gewassen groeien, waar je bij het onderhouden op moet letten en in welke tijd van het jaar je welke handelingen moeten verrichten om de groei te bevorderen. Wat het voordeel is van het kweken en eten van eigen groente en fruit. Waarom het belangrijk is gezond te eten, onbespoten en zonder andere toevoegingen. Wekelijks stonden (en staan) er 80 kinderen van de Ark vol enthousiasme samen te werken in de tuin. Niet alleen onder schooltijd wanneer de instructie werd gegeven, ook op woensdagavond met ouders, opa’s en oma’s en andere familieleden en vrienden. Het seizoen werd feestelijk afgesloten met de oogst en het eindfeest waarbij er zelfgemaakte pompoensoep kon worden gegeten.

Omdat de Ark-kinderen drie keer de schooltuinprijs wonnen werden zij uitgekozen om mee te werken aan een bijzonder project. Samen met NME-centrum Ter Kleef hebben ze, toen ze in groep 7 en 8 zaten, een beestjestuin ontworpen en gebouwd. Nog steeds kun je als je door de kweektuinen wandelt deze tuin bezoeken. Ter herinnering staat er een bankje met de naam van de school in een mozaïek verwerkt. Aan alles hebben ze meegeholpen, van het graven van de vijver tot het bouwen van de brug en de insectenwand.

Het zijn bijzondere plekken in Haarlem, de schooltuinen en de stadskweektuin. Vroeg speelden wij er al regelmatig, bij de ruïne en in de kassen. Daar zagen we voor het eerst een bananenboom, en vleesetende planten! En nog steeds kom ik er af en toe. Met de kinderen van groep 8. Met mijn nichtje van vier, die regelmatig met opa en oma enthousiast door de kweektuinen wandelt om te kijken naar de dieren in de boerderij, de schildpadden in de kas en de planten en beestjes buiten in de tuin. En ik ben niet de enige die gebruik maakt van de faciliteiten die worden aangeboden.

Scholen kunnen lessen volgen, op zoek gaan naar vleermuizen in de nacht, tentoonstellingen bezoeken, natuurtochten maken, leskisten in de klas halen en natuurlijk wekelijks in de schooltuinen werken. Een fijne afwisseling voor kinderen die toch al regelmatig binnen zitten. Zeker als ze thuis weinig buitenruimte hebben. Ouders kunnen gemakkelijk de tuinen bereiken om met hun kinderen te kijken bij de dieren, in de kassen en lekker buiten te spelen.

In de kerndoelen van het basisonderwijs staat het volgende vermeld:

  • De leerlingen leren zorg te dragen voor de lichamelijke en psychische gezondheid van henzelf en anderen.
  • De leerlingen leren met zorg om te gaan met het milieu.
  • De leerlingen leren in de eigen omgeving veel voorkomende
  • planten en dieren onderscheiden en benoemen en leren hoe ze functioneren in hun leefomgeving.
  • De leerlingen leren over de bouw van planten, dieren en mensen en over de vorm en functie van hun onderdelen.

Dat het NME-centrum en de schooltuinen hier een belangrijke bijdrage aan leveren lijkt mij duidelijk. Dat de buurtbewoners en andere Haarlemmers veelvuldig op deze plekken te vinden zijn geeft ook het belang van behoud aan. Er zijn ook veel particulieren die een eigen tuin onderhouden op deze locatie.

Tenslotte noem ik ook nog de stichting Doetuinen en EcoSol, twee organisaties die zich inzetten om de tuinen te behouden, veel vrijwillige ondersteuning te bieden en het aanbieden van dagbesteding voor mensen met een psycho-sociale (arbeids)handicap. Het gaat dus om meer dan alleen schoffelen en oogsten!

Binnenkort vindt er in de gemeenteraad een debat plaats over de bezuinigen komende jaren waarbij belangrijke en moeilijke keuzes worden gemaakt. Geen gemakkelijke taak voor politici. Ik pleit ervoor dat het onderwijs en in dit geval specifiek het NME-centrum en de schooltuinen worden ontzien. Laten we in elk geval samen ervoor zorgen dat de Haarlemse kinderen kunnen blijven genieten van deze mooie plekken in het centrum van de stad!

Klik hier om de website van het NME-centrum Ter Kleef te bezoeken.

Klik hier om de site van de doetuinen in Haarlem te bezoeken.

Klik hier om de site van EcoSol ‘De Groene werkplaats’ te bezoeken.

Voorlichting in het onderwijs: het doet ertoe!

Dokter Corrie
Dokter Corrie

Als je in groep acht zit ben je bijna klaar voor een belangrijke nieuwe stap in je leven: een nieuwe start maken op het voortgezet onderwijs. Je komt in contact met nieuwe mensen, nieuwe invloeden en gaat jezelf echt leren kennen in de puberteit. Een behoorlijk ingewikkelde, uitdagende en spannende tijd waarbij je veel keuzes gaat maken die van invloed zijn op de rest van je leven. De mogelijkheid om jezelf te leren kennen, weten hoever je kunt gaan in het ontdekken van alles waarmee je in aanraking komt en als een zelfverzekerde, autonome en sociale leerling de nieuwe school binnenstappen is dan iets waar door de basisschool samen met de ouders hard aan gewerkt wordt. Voorlichting speelt daarin een belangrijke rol. Ik wil graag drie voorbeelden met je delen vandaag.

Sinds een jaar of vijf krijgen we rond deze tijd bezoek van twee politieagenten in de groepen acht. Zij verzorgen een voorlichting over drugs en alcohol. De kinderen wordt verteld welke vormen van alcohol en drugs er zijn, waar ze mee in aanraking kunnen komen, wat de risico’s en gevaren zijn, hoe ze daar mee om kunnen gaan en op welke manier ze deze risico’s zoveel mogelijk kunnen voorkomen. In de tweede les nemen de agenten een ‘ervaringsdeskundige’ mee, sinds vorig jaar Hans, die zijn levensverhaal vertelt en op indrukwekkende wijze duidelijk maakt hoe je verslaafd kunt raken en welk effect dit kan hebben op je leven. Elk jaar kijken de kinderen uit naar deze voorlichting. Ze nemen het serieus, stellen goede vragen en zijn zich na de lessen weer een stuk bewuster van de keuzes die zij zelf gaan maken later. De kans is groot dat in de brugklas of de tweede klas van het voortgezet onderwijs deze voorlichting opnieuw wordt gegeven, de kracht van herhaling. Op de site van L&F-advies kun je meer lezen over de werkwijze van deze organisatie. Want ze doen veel meer dan alleen voorlichting geven over alcohol en drugs. En op de site van Hans van Wendel kun je zien welk verhaal wordt verteld door de ervaringsdeskundige.

De tweede organisatie die jaarlijks in de klas komt vertellen is de NS. Natuurlijk niet om de kinderen wijs te maken in de wereld van het openbaar vervoer en de nadelen die reizen soms kan hebben, als je bijvoorbeeld 4 uur doet over het traject Rotterdam – Haarlem (hier spreekt een ervaringsdeskundige op dit gebied). Het gaat om de organisatie Luisteris, waarbij twee medewerkers vertellen over de ‘onprettige’ en soms zeer aangrijpende situaties die conducteurs en machinisten tegenkomen in de praktijk. Denk hierbij aan vandalisme, agressief gedrag, baldadigheid dat uit kan monden in ongelukken, normen en waarden op en rond het spoor en onbezonnen gedrag. Kinderen moeten weten welke risico’s soms worden genomen door bijvoorbeeld het spoor snel nog over te willen steken omdat ze haast hebben, of om in de zomer lekker zittend op de rand van het perron te wachten op de trein. Er wordt gesproken vanuit ervaring dus het belang hiervan lijkt mij duidelijk. Fijn dat er aandacht is voor deze kinderen die de komende jaren regelmatig gebruik zullen maken van het OV. Bekijk de site voor meer informatie over de voorlichting.

Tenslotte wil ik het hebben over iemand die de laatste tijd veelvuldig in het nieuws is geweest. Dokter Corrie. Elke week kijkt groep acht het SchoolTV Weekjournaal en ineens was daar een wekelijks item waarbij dokter Corrie het heeft over ‘belangrijke, maar soms toch ook moeilijk bespreekbare onderwerpen zoals seksualiteit’. Het was even schrikken voor de leerkrachten omdat zij hier niet op waren voorbereid (zo ook voor mij) maar het bood  een ideale aanleiding om wekelijks uitgebreid aandacht te besteden aan seksualiteit, het leren kennen van jezelf van binnen en buiten en met de kinderen hierover te praten. Je kunt je afvragen of het SchoolTV Weekjournaal hier het ideale platform voor is aangezien er ook op jongere leeftijd naar wordt gekeken en sommige scholen op andere momenten dit in het lesprogramma hebben ingebed, maar voor ons was en is het een prima manier als luchtige, grappige maar ook regelmatig serieuze start voor gesprek. Kinderen zijn nieuwsgierig en willen graag antwoord op hun vragen. Dat lijkt mij vrij normaal. Daarnaast is het prettig om met leeftijdsgenoten hierover te kunnen praten zonder dat het allemaal geforceerd wordt en niemand echt iets durft te zeggen. De klas kijkt wekelijks uit naar dit item, maar blijft ook geïnteresseerd in de rest van het programma. Er wordt door sommige kinderen ook thuis naar gekeken, en er zijn al fans gesignaleerd onder de ouders. Dokter Corrie weet als geen ander het ene moment serieuze onderwerpen aan te snijden (bekijk vooral het fragment hieronder over ‘anders zijn’), als het onderwerp zich ertoe leent grappen te maken en  daarnaast op een heldere manier uitleg te geven. Voor ouders en leerkrachten een plezierige aanleiding voor en aanvulling op seksuele voorlichting.

Kinderen zijn allemaal verschillend, met hun kwaliteiten en onmogelijkheden. Komen uit verschillende gezinssituaties en krijgen verschillende waarden en normen normen mee. Maar de school, zowel in het basis- als voortgezet onderwijs, is de plek waar zij met elkaar in aanraking komen, letterlijk en figuurlijk. En dus is het van belang dat school en ouders gezamenlijk zorgdragen voor de voorlichting die nodig is om de kinderen bewust te maken van de maatschappij waarin zij opgroeien en welke risico’s dit met zich meeneemt. Keuzes maken de kinderen zelf,  de basis waarop zij dit doen kunnen wij aan hen meegeven.

Ik hoop dat de Publieke Omroep oog blijft houden voor de positieve invloed die zij kunnen uitoefenen, en dat gemeenten subsidie blijven verstrekken aan organisaties als L&F. Ze doen ertoe!

Bekijk hieronder enkele fragmenten van dokter Corrie:

 

Tip van Vandaag: Bound for Glory

De finale: Bound for Glory
De finale: Bound for Glory

In de Tip van Vandaag geef ik je regelmatig iets mee om te luisteren, te lezen of te kijken. Muziek, sport, oud of nieuw, als het maar interessant genoeg is om te delen. Vandaag in de categorie oud en muziek, de documentaire Big Easy Express.

In deze film, gemaakt door Emmett Malloy in 2012, worden drie bands op de trein gezet om een traintrip te maken van San Francisco naar New Orleans, waarbij ze vijf keer stoppen om op te treden. Ik zapte vorig jaar toevallig langs, kreeg meteen herinneringen aan mijn eigen traintrip van 23 uur van Alice Springs naar Darwin en aan live optredens op Lowlands. De drie bands die meereizen:

Old Crow Medicine Show
Bluegrass, folk en country door elkaar. Een band die sinds 1998 bestaat en vooral bekend is van het door hen gecompleteerde nummer Wagon Wheel van Bob Dylan.

Edward Sharpe and the Magnetic Zero’s
Een Amerikaanse band, opgericht in 2007 door Alex Ebert en Jade Castrinos in Los Angeles. De muziek volgens hun eigen website:

If you sought comparisons for Edward Sharpe and the Magnetic Zeros forthcoming self-titled album, you would hear the soulfulness of The Supremes’ ‘Where Did Our Love Go’, the raw exuberant pop of The Beatles ‘Yellow Submarine’ and the psychedelic echoes of Jefferson Airplane’s ‘Surrealistic Pillow’. But at its roots, the album shows a band evolved and hopeful for the future.

Bekendste nummer ‘Home’. Je kunt hierbij aan Ikea denken, maar ik denk liever aan het festival waar ik nog nooit geweest ben maar wel op de ooit to do list staat: Burning Man.

Mumford and Sons
Van de drie mijn favoriete band, vaak live gezien en helaas voor langere tijd met sabbatical.  Folkrock zou je kunnen zeggen maar zeker ook met invloeden van country en bluegrass. Begonnen in 2007 in Londen, waarvan iedereen wel nummers als ‘The Cave’ en ‘Little Lion Man’ kent. Prachtig optreden ooit gegeven in het Red Rocks openluchttheater.

De film laat verschillende optredens zien, beelden van de voorbijtrekkende landschappen en mooie jamsessies in de trein zelf. Om naar te kijken en te luisteren dus! Er wordt afgesloten met een gezamenlijke versie van ‘Bound for Glory’:

Als je bovenstaande clips hebt bekeken en je de muziek kunt waarderen, kijk dan zeker via onderstaande link de film. Let op, dit kan tot en met 31 januari 2016 🙂 En anders altijd te vinden via de officiële site: bigeasyexpress.com

Klik hier voor de film op uitzending gemist

Loting: niet gewenst, wel noodzakelijk?

Loting, alleen als het noodzakelijk is?
Loting, alleen als het noodzakelijk is?

Ieder jaar keert de discussie terug in de kranten en bij kinderen, ouders en leerkrachten: waarom moet er geloot worden bij de keuze voor een middelbare school? We hebben in Nederland immers vrijheid van onderwijs, en dus het recht om de school te kiezen die past bij de wensen van kind en ouders? We hebben toch het recht een school te kiezen die aansluit bij de religieuze achtergrond van gezinnen? En het is toch logisch dat onze kinderen naar dezelfde school kunnen gaan? Dan maar 32 in plaats van 28 kinderen in een klas, of een extra klas erbij.

Zo eenvoudig is het helaas niet. In Haarlem wordt er sinds een aantal jaren geloot. Niet op alle scholen, en niet op alle niveaus. De reden van deze loting is eigenlijk vrij eenvoudig. Je hebt als school een beperkt aantal lokalen en leerkrachten ter beschikking waarmee je een beperkt aantal kinderen kunt plaatsen. Even een lokaal extra neerzetten en een leerkracht aannemen gaat niet zo gemakkelijk. Want wat als er ieder jaar een lokaal en leerkrachten extra nodig zijn, en na vijf jaar het aantal aanmeldingen flink afneemt? Moet je dan weer gaan slopen? En het personeel ontslaan? Er is teveel sprake van golfbewegingen om hier structureel een oplossing voor te vinden.

De vraag is waarom deze golfbewegingen er zijn. Ligt het aan de kwaliteit van de scholen? Is de ene school beter dan de ander? En zouden de scholen dan niet meer hun best moeten doen om meer aanmeldingen te krijgen? Ook deze vraag is niet simpel te beantwoorden. Vaak wordt er binnen dezelfde school op het ene niveau wel geloot, en op het andere niveau niet. Dat hangt niet af van de schoolkwaliteit, maar van het aantal plaatsen en aanmeldingen. Ik durf wel te stellen dat er in Haarlem geen slechte scholen voor voortgezet onderwijs zijn. Verschillen, die zijn er wel. Er zijn kleine scholen, scholengemeenschappen, scholen die zich specialiseren in muziek, media, techniek, cultuur, talen, wiskunde etc. Maar goed en slecht, dat verschil is er nauwelijks. Wel zijn er scholen met een goede naam en scholen met een slechte naam. En dat is jammer, omdat dit niet altijd op feiten en waarheid gebaseerd is, maar vaak op een gevoel en ‘horen zeggen’. Het is gemakkelijk om een slechte naam op te bouwen, maar moeilijk om er vanaf te komen. Zeker met de toetscultuur  en de onderzoeken gebaseerd op alleen meetbare resultaten. Ontwikkeling van kinderen meten is meer dan alleen de toetsgegevens vergelijken.

Niemand zit te wachten op een loting. Ouders niet, leerkrachten niet, besturen niet maar vooral kinderen niet. Helaas is de praktijk niet zo maakbaar dat er precies evenveel aanmeldingen als plaatsen zijn. En dus zul je met een oplossing moeten komen. Er is vaak gesproken over de invoering van een keuze top 3  in plaats van 1, maar dan zul je zien dat nog steeds dezelfde scholen populair zijn en anderen niet. Geen oplossing voor het probleem. Ieder kind plaatsen op de plek van keuze kan ook niet, want dan zit je met een tekort en overschot aan lokalen en docenten.

En dus is loting een noodzakelijk kwaad. Hoewel, kwaad. Alle kinderen die ik in de klas heb gehad en zijn uitgeloot hebben het prima naar hun zin op de huidige school. Van belang zijn vooral de klas, de mentor, de leerkrachten en wat je er als kind zelf van maakt. Wel zijn er afgelopen jaren missers gemaakt in de communicatie, waardoor er teveel onzekerheid was bij kinderen en ouders. Hier is door de besturen en gemeente over nagedacht en komend jaar zullen de scholen eerst onderling bekijken of er voldoende plek kan worden gemaakt voor alle leerlingen op de juiste niveaus, zonder heel star van tevoren aan te moeten geven hoeveel plekken er zijn en waardoor je niet meer kunt schuiven. Hopelijk is er dan niet meer dan één loting nodig, want dat is er eigenlijk al één teveel.

Deze week stond in het Haarlems Dagblad dat het Eerste Christelijk Lyceum vanaf 2015 stopt met de zogenaamde voorrangsregeling. Hierbij mogen kinderen van leerkrachten voorafgaand aan een eventuele loting aangemeld worden, en dit geldt ook voor broertjes en zusjes. Deze regeling kunnen scholen naar eigen keuze hanteren. Ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat, als je vooraf  selecteren mogelijk wilt maken, dit vooral moet kunnen omdat je als kind een bepaalde zorgbehoefte hebt, of kwaliteiten en interesses waar de school zich in specialiseert. Niet omdat je vader of moeder toevallig op de school (of zelfs binnen het bestuur) werkt of omdat je broertje of zusje op dezelfde school zit. Elk kind is anders, elk kind heeft behoeften en dat is niet per definitie familiair bepaald. Helaas is deze ruime keuzemogelijkheid niet haalbaar.

Sommige scholen zeggen dat ze de religieuze achtergrond van belang vinden. Ik merk in de dagelijkse praktijk weinig van de invulling van scholen, dat hoor ik ook terug van oud-leerlingen en ouders. Het wordt vooral gebruikt als argument om loting te voorkomen. Maar noodzakelijk is het niet. In het basisonderwijs kan ik een dergelijke voorrangsregeling begrijpen, vanwege praktische argumenten. Maar in het voortgezet onderwijs kan elk kind zelf naar school.

Laten we vooral de kinderen de keuze geven, en met elkaar proberen hier zo goed mogelijk op aan te sluiten, met gelijke kansen en mogelijkheden. En laten we met elkaar zorgen dat de kwaliteit op alle scholen van een dusdanig niveau is, dat elk kind tot zijn recht kan komen. Geef scholen de kans dit voor elkaar te krijgen, schroom niet om feedback te geven en grijp in als er fouten worden gemaakt. Daar wordt het onderwijs in Haarlem alleen maar beter van.

Op www.brugweb.nl is meer te lezen over de toelatingsprocedure in Haarlem.

Hoe denk jij hierover?

VARAgevoel

Studio Spaan
Studio Spaan

Ik ben lid van twee voetbalverenigingen,  een politieke partij,  een sportschool maar geen van allen past zo goed bij mij als het lidmaatschap van een radio- en televisieomroep: de VARA.

Waarom bestaan er nog verenigingen? Is dat niet iets ouderwets? Zeker als het de publieke omroep betreft. Bij sportclubs en politieke partijen kom je elkaar nog eens tegen, ze zorgen ervoor dat je met anderen in contact komt en blijft. Je maakt onderdeel uit van een samenleving. Maar wat heb je aan een publieke omroep?

Tegenwoordig kijk ik haast geen live televisie meer, want waarom zou je je aanpassen als je via uitzending gemist alles op je eigen gewenste moment kunt terugkijken? Wat heeft het voor nut op bepaalde tijdstippen programma’s van bepaalde omroepen uit te zenden? Dat hier zelfs door mensen over wordt nagedacht om passende schema’s te maken, passend bij de verscheidenheid die Nederland heeft in haar bevolking, is dat niet iets van de vorige eeuw?

Toch ben ik al jaren lid. En dat blijf ik ook. Ik zal nog eerder mijn politieke lidmaatschap opzeggen. Op de een of andere manier lukt het de VARA om een radio- en televisiecultuur neer te zetten waar ik me bij thuisvoel, waar ik zelfs soms thuis voor blijf.

De Vara:

brengt af en toe wat meer structuur in mijn dagelijks leven. ’s Ochtends opstaan met Giel op 3 FM. Elke dag een uurtje dwdd, de wereld komt via de telvisie naar binnen, actueel, vermakelijk en leerzaam. Afsluiten met Pauw en Witteman, hoewel de het tijdstip van uitzending wat mij betreft een halfuur eerder kan. En liefst elke zaterdag Spijkers met Koppen op radio 2.

brengt actualiteit met programma’s als Buitenhof, Pauw en Witteman, de Wereld Draait Door, Zembla en Nieuwsuur.

zorgt  voor entertainment. Denk maar aan De Kwis, Bureau Sport, Lucky TV, De Beste Singer Songwriter en Evenblij met..

Dat zijn redenen om nog steeds van de Vara lid te blijven. Maar het is natuurlijk ook ergens begonnen. Mijn idee was dat het waarschijnlijk met vroeger te maken kon hebben, dus ik ben gaan kijken welke programma’s er in mijn jeugd werden uitgezonden en die wij thuis samen keken. Ik kwam veel herkenbare televisie tegen. Dat begint bij de Flying Doctors in Australië, Zeg ‘ns Aah, De Film van Ome Willem, Labyrinth en de Grote Meneer Kaktus Show van Peter Jan Rens, Oppassen met opa Buys van het mooie stadje Veere en later werden dat series als Bureau Kruislaan en Unit 13. De toptijd van het Lagerhuis,  Kopspijkers, All Stars en Studio Spaan.

En dan in het bijzonder nog Paul de Leeuw, die eigenlijk vanaf de begintijd tot nu succesvol is met verschillende programma’s. Ik heb veel respect voor iemand die zo lang in het televisievak werkt en zichzelf blijft uitdagen en prikkelen om beter te worden. Dat lukt uiteraard niet altijd, maar het siert iemand om met zo’n gedrevenheid zijn vak uit te oefenen. Hij staat symbool voor de Varacultuur: gedreven, actueel, maatschappelijk betrokken, (zelf)kritisch en humoristisch. Dat duidt voor mij ook het verschil met een politieke partij, geen keurslijf, geen concessies maar oprechtheid. Paul de Leeuw geeft daarnaast in zijn programma’s een voor mij prettige cultuur mee, fijn dat iemand af en toe de waarde van liedjes van Annie MG Schmidt erkent, en een geweldige jaarlijkse Sinterklaasuitzending maakt.

Het bestaansrecht van omroepen is voor mij helder. Wel is het een goede zaak dat het aantal teruggaat, teveel verzuiling zorgt voor vervuiling zullen we maar zeggen. Er zijn meer omroepen die er toe doen, neem bijvoorbeeld de KRO en de kindertelevisie die zij maken. Puberruil is een favoriet programma. Maar het mag allemaal wat efficiënter georganiseerd worden. De politiek zou daar een voorbeeld aan kunnen nemen.

Paul, Matthijs, Claudia, Giel, Jeroen, Mart, Felix en Dolf. De bekende namen van de Vara. Helaas vervalt For the Record van Leo Blokhuis en Mart Smeets, maar hopelijk gaan ze allemaal nog lang door met het maken van andere televisie- en radioprogramma’s. Gelukkig samen met BNN, want enige verfrissing is altijd welkom!

Bekijk hier een aantal favoriete fragmenten: