Ik ben lid van twee voetbalverenigingen,  een politieke partij,  een sportschool maar geen van allen past zo goed bij mij als het lidmaatschap van een radio- en televisieomroep: de VARA.

Waarom bestaan er nog verenigingen? Is dat niet iets ouderwets? Zeker als het de publieke omroep betreft. Bij sportclubs en politieke partijen kom je elkaar nog eens tegen, ze zorgen ervoor dat je met anderen in contact komt en blijft. Je maakt onderdeel uit van een samenleving. Maar wat heb je aan een publieke omroep?

Tegenwoordig kijk ik haast geen live televisie meer, want waarom zou je je aanpassen als je via uitzending gemist alles op je eigen gewenste moment kunt terugkijken? Wat heeft het voor nut op bepaalde tijdstippen programma’s van bepaalde omroepen uit te zenden? Dat hier zelfs door mensen over wordt nagedacht om passende schema’s te maken, passend bij de verscheidenheid die Nederland heeft in haar bevolking, is dat niet iets van de vorige eeuw?

Toch ben ik al jaren lid. En dat blijf ik ook. Ik zal nog eerder mijn politieke lidmaatschap opzeggen. Op de een of andere manier lukt het de VARA om een radio- en televisiecultuur neer te zetten waar ik me bij thuisvoel, waar ik zelfs soms thuis voor blijf.

De Vara:

brengt af en toe wat meer structuur in mijn dagelijks leven. ’s Ochtends opstaan met Giel op 3 FM. Elke dag een uurtje dwdd, de wereld komt via de telvisie naar binnen, actueel, vermakelijk en leerzaam. Afsluiten met Pauw en Witteman, hoewel de het tijdstip van uitzending wat mij betreft een halfuur eerder kan. En liefst elke zaterdag Spijkers met Koppen op radio 2.

brengt actualiteit met programma’s als Buitenhof, Pauw en Witteman, de Wereld Draait Door, Zembla en Nieuwsuur.

zorgt  voor entertainment. Denk maar aan De Kwis, Bureau Sport, Lucky TV, De Beste Singer Songwriter en Evenblij met..

Dat zijn redenen om nog steeds van de Vara lid te blijven. Maar het is natuurlijk ook ergens begonnen. Mijn idee was dat het waarschijnlijk met vroeger te maken kon hebben, dus ik ben gaan kijken welke programma’s er in mijn jeugd werden uitgezonden en die wij thuis samen keken. Ik kwam veel herkenbare televisie tegen. Dat begint bij de Flying Doctors in Australië, Zeg ‘ns Aah, De Film van Ome Willem, Labyrinth en de Grote Meneer Kaktus Show van Peter Jan Rens, Oppassen met opa Buys van het mooie stadje Veere en later werden dat series als Bureau Kruislaan en Unit 13. De toptijd van het Lagerhuis,  Kopspijkers, All Stars en Studio Spaan.

En dan in het bijzonder nog Paul de Leeuw, die eigenlijk vanaf de begintijd tot nu succesvol is met verschillende programma’s. Ik heb veel respect voor iemand die zo lang in het televisievak werkt en zichzelf blijft uitdagen en prikkelen om beter te worden. Dat lukt uiteraard niet altijd, maar het siert iemand om met zo’n gedrevenheid zijn vak uit te oefenen. Hij staat symbool voor de Varacultuur: gedreven, actueel, maatschappelijk betrokken, (zelf)kritisch en humoristisch. Dat duidt voor mij ook het verschil met een politieke partij, geen keurslijf, geen concessies maar oprechtheid. Paul de Leeuw geeft daarnaast in zijn programma’s een voor mij prettige cultuur mee, fijn dat iemand af en toe de waarde van liedjes van Annie MG Schmidt erkent, en een geweldige jaarlijkse Sinterklaasuitzending maakt.

Het bestaansrecht van omroepen is voor mij helder. Wel is het een goede zaak dat het aantal teruggaat, teveel verzuiling zorgt voor vervuiling zullen we maar zeggen. Er zijn meer omroepen die er toe doen, neem bijvoorbeeld de KRO en de kindertelevisie die zij maken. Puberruil is een favoriet programma. Maar het mag allemaal wat efficiënter georganiseerd worden. De politiek zou daar een voorbeeld aan kunnen nemen.

Paul, Matthijs, Claudia, Giel, Jeroen, Mart, Felix en Dolf. De bekende namen van de Vara. Helaas vervalt For the Record van Leo Blokhuis en Mart Smeets, maar hopelijk gaan ze allemaal nog lang door met het maken van andere televisie- en radioprogramma’s. Gelukkig samen met BNN, want enige verfrissing is altijd welkom!

Bekijk hier een aantal favoriete fragmenten: