Vanavond keek ik naar DWDD. Aan tafel zat Douwe Bob die, met Matthijs en Giel Beelen, terugkeek naar zijn auditie voor ‘de beste singer songwriter van Nederland’. Het programma waarin liedjesschrijvers alleen met gitaar, piano en hun stem liedjes vertolkten. Geen grote show, geen bekende artiesten om duetten mee te zingen, geen sluikreclames en mede mogelijk gemaakt door, geen overweldigende sociale media, geen covers. Nee, gewoon het instrument, de stem en het zelfgeschreven lied.
Matthijs merkte op dat Douwe Bob door de beelden geraakt leek. En hij bevestigde dat. Want hij keek naar een jongen die nog puur vanuit zijn ‘kern’ liedjes schreef en vertolkte. In de loop der tijd had hij veel geleerd en mooie dingen gedaan. Maar op een gegeven moment raakte hij als het ware zijn eigen oorsprong en werd het ‘bagage’. Reden te meer voor hem om zin te hebben in een nieuwe theatershow waarin hij alleen met gitaar (nieuwe) liedjes vertolkt. Terug naar de kern, zo vertelde Douwe Bob, want daar was hij het beste in.
Precies dat deed mij denken aan het besluit om mijn werkzaamheden in het management op de school waar ik werk terug te ruilen. Terug naar de klas. Naar het lesgeven. Proberen te zorgen dat een groep acht met 26 verschillende kinderen nog één jaar met elkaar de uitdaging aangaat om, mét alle verschillen, als één groep elke dag te leren. Te leren van en met elkaar. Samen te zorgen voor een mooie afsluiting van de basisschooltijd. Samen op zoek te gaan naar een fijne nieuwe school voor een nieuwe start. Met vallen en opstaan, want de ene dag lukt dat beter dan de andere.
Terug naar de kern. Doen waar je het beste in bent en wat bij je past. Zoals Daniël Lohues de mooiste liedjes schrijft over zijn Drenthe. Zoals Cruyff en Van Basten met elkaar en de bal op een pleintje in Amsterdam buiten speelden. Zoals artiesten alleen met hun instrument akoestisch de mooiste vertolkingen van hun liedjes spelen. Niet voor niets was de MTV Unplugged serie zo’n succes.
Ik hoop dat veel studenten die nu op de Pabo zitten de kern van het vak waar ze voor kiezen op waarde blijven schatten. Het lesgeven, zorgdragen voor de ontwikkeling van kinderen, dagelijks proberen elk kind in de klas te zien en ze dat laten merken, medeverantwoordelijk te zijn voor de toekomst van een nieuwe generatie. Dat is ‘prachtig moai’ om te doen, zou Lohues kunnen zeggen. Verlies je niet te snel in ambities buiten het lesgeven, in ‘meer uitdaging en stappen maken’.
Goed onderwijs verzorgen ís een uitdaging.
En daar moet het wat mij betreft de komende jaren ook in het onderwijs weer om gaan: terug naar de kern.
Klik op de afbeelding om het fragment terug te kijken:
