Vandaag herdenken we net als elk jaar op 4 mei de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en alle oorlogssituaties en vredesmissies nadien.

Voor mij blijft het niet bij de Nederlandse slachtoffers. Ik sta stil bij iedereen die gestreden heeft voor de vrijheid die wij nu kennen in Nederland. De vrijheid om te leren, te werken, lief te hebben, te stemmen, te zeggen waar je voor staat. De vrijheid om op een zonnige vakantiedag op een tuinbank te liggen, zonder bang te hoeven zijn voor kogels in de straten. Zonder de angst dat iemand wordt opgepakt vanwege het verkondigen van een mening.

Die vrijheid hebben wij gekregen, en het vraagt een gezamenlijke verantwoordelijkheid deze vrijheid te behouden. Luisteren naar elkaar, op respectvolle wijze. Zonder onnodig kwetsend te zijn. Een plek bieden aan de mensen die niet het geluk hebben gehad in een land als Nederland op te groeien. Of dat nu hier is of elders in en om Europa.

Zo’n 70 jaar geleden werden we gered door een grootse gezamenlijke inspanning die is geleverd. Door mensen die van ver kwamen, lang niet allemaal hier waren opgegroeid. Zij streden niet voor hun eigen plek. Zij streden voor ons, en vrijheid voor iedereen. Daar kunnen wij nu nog steeds van leren.

Morgen vieren wij onze vrijheid.

Hopelijk kunnen de mensen die nu in een haast hopeloze situatie zitten, of dat nu in Syrië, Afghanistan of Oekraïne is, dat in de toekomst vieren, zoals wij dat morgen doen.

Daar denk ik vanavond aan.