Vandaag vertrek ik voor enkele weken naar Indonesië. Oog in oog komen te staan met orang-oetans, de Rinjani-vulkaan beklimmen, een boottocht over zee maken naar Komodo en Flores en wellicht nog ergens een relaxt strandje opzoeken om echt bij te komen na een lang schooljaar. Dat moet wel een prachtvakantie worden!

Wanneer ik in de vakantie alleen op pad ga, krijg ik veel reacties van mensen waaruit blijkt dat ze het knap, stoer, dapper vinden. Natuurlijk, het is spannend om op jezelf aangewezen te zijn. Om je aan te passen aan het onbekende. Om problemen zelf op te moeten lossen. En ondanks alle mooie indrukken is het af en toe lastig om alleen in een restaurant te eten of ontbijten. Maar bovenal is het toch vooral een luxe om zo’n mooie reis te kunnen maken. Luxe, bijzonder, spannend, indrukwekkend. Dat zijn bewoordingen die ik vind passen. Maar knap..? Nee.

Wat voor mij knap is? Dat je je leven met iemand kunt delen en de zorg voor kinderen op je neemt. Dat je je eigen dromen soms laat varen omdat je je verantwoordelijkheid neemt. Om je kinderen op te voeden en al je aandacht en energie in je relatie te steken. Dat je jaarlijks vier weken met de tent, vouwwagen of caravan op pad gaat en je kinderen van jongs af aan meeneemt de bergen in. Om te wandelen, kanoën, dorpjes bezoeken of live de Tour te kijken. Dat je je eigen leven aanpast om het zo goed mogelijk te doen voor een ander.

Mijn ouders, mijn zus en haar man, en waarschijnlijk met hen vele anderen als ik zo op Facebook de vakantiefoto’s voorbij zie komen.

Die vind ik pas knap, stoer en dapper.

Ik hoop de komende weken te genieten van een nieuw, onbekend land. En op mijn site zal ik regelmatig foto’s en verhalen posten voor eenieder die het leuk vindt om deze vakantie een beetje te volgen.